Η κυρά Ευτυχία
Στην είσοδο του χωριού, έξω από τον φούρνο που κάποτε μοσχοβολούσε το ψωμί της καρτερικής δουλειάς της , κάθεται πάντα στο ξύλινο παγκάκι εκείνη — η κυρά Ευτυχία. Μικροκαμωμένη, μα γεμάτη περηφάνια, με το μαύρο τσεμπέρι δεμένο σφιχτά και το βλέμμα της στραμμένο στο χτες, αλλά και στο αύριο. Μια φιγούρα γνώριμη, σχεδόν ιερή.
Η εκκλησία απέναντι κουβαλά ακόμα τη φωνή του αγαπημένου της — του Παρασκευά , που στάθηκε επίτροπος για χρόνια, πιστός όχι μόνο στον Θεό, αλλά και σ’ εκείνη, μέχρι το τελευταίο του φως. Κι εκείνη, δεν τον ξέχασε ποτέ· τον κουβαλά μέσα της, στο βηματισμό της, στα πρωινά της χιλιόμετρα που γράφει ακόμα με πείσμα και χάρη.
Γιατί η κυρά Ευτυχία δε λύγισε ποτέ. Ο χρόνος της μίλησε, αλλά δεν την νίκησε. Με τα αθλητικά της παπούτσια, σύμβολο δύναμης και ελευθερίας, συνεχίζει να περπατά – λες και με κάθε της βήμα κρατά ζωντανή μια ολόκληρη εποχή. Δεν έμαθε να κάθεται – μόνο να στέκεται και να προχωρά. Στο σώμα της ζουν οι αναμνήσεις, μα στην ψυχή της ανθίζει ακόμα η ελπίδα.
Είναι από εκείνες τις γυναίκες που δε φώναξαν ποτέ για να ακουστούν. Που μιλούν με το βλέμμα, με μια αγκαλιά, με μια βελέντζα πάνω απ’ τους ώμους σου στο πρώτο κρύο. Μια ζωή δοσμένη στην προσφορά, στη σιωπή, στην καρτερία — μα και στη γυμναστική, γιατί όπως λέει και η ίδια, «όσο περπατάς, ζεις».
Κι εμείς την κοιτάμε — και λίγο τη θαυμάζουμε, λίγο τη ζηλεύουμε, μα πιο πολύ τη σεβόμαστε. Γιατί η κυρά Ευτυχία δεν είναι απλώς μια γιαγιά. Είναι το χωριό ολόκληρο, είναι η μνήμη, είναι η ρίζα μας. Κι όσο εκείνη κάθεται στο παγκάκι της, με τα χέρια σταυρωμένα και την ψυχή της ανοιχτή, νιώθουμε ότι όλα θα πάνε καλά.
Γιατί υπάρχει ακόμα Ευτυχία στον κόσμο.
