Ο Γιάννης Αραβόπουλος, ο δικός μας Γιάννης, ο ακούραστος φροντιστής του γηπέδου της Ξηρολίμνης.
Όλοι μας τον συναντούσαμε κάθε απόγευμα, εκεί, στο γήπεδο∙ με το λάστιχο στο χέρι να ποτίζει το χορτάρι, να καθαρίζει τις κερκίδες, να φροντίζει με μεράκι κάθε γωνιά.
Όλα αφιλοκερδώς, για την μεγάλη του αγάπη, το καμάρι του χωριού, το στολίδι της Ξηρολίμνης.
Και μέσα σε όλα αυτά, ένα χαμόγελο… Ένα χαμόγελο που δεν το έχασε ποτέ, ούτε στις ήττες, ούτε στις στεναχώριες, ούτε στα προβλήματα υγείας. Το χαμόγελο που έκανε τον καθένα μας να τον νιώθει φίλο, αδερφό, κομμάτι της ίδιας γειτονιάς.
Η ζωή, όμως, τον φέρνει σε μια νέα αρχή∙ ο Γιάννης μας μετακομίζει στην Κύπρο. Και μπορεί να φεύγει από το γήπεδο της Ξηρολίμνης, μα ποτέ από την καρδιά μας.
Γιατί η παρουσία του έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι, όπως εκείνες οι εικόνες που δεν ξεχνιούνται…
Ώρες μετά από έναν αγώνα της ΑΕΠ Καραγιαννίων, όλοι να έχουμε φύγει και εκείνος μόνος στις κερκίδες να μαζεύει τα τσόφλια από τα σπόρια των θεατών...
Γιάννη, σου αφιερώνουμε αυτή την ανάρτηση με όλη μας την αγάπη. Σου ευχόμαστε υγεία, δύναμη και ευλογημένο απο το Θεό, το νέο σου ξεκίνημα.
Η Ξηρολίμνη θα σε θυμάται πάντα με χαμόγελο – όπως ακριβώς μας δίδαξες κι εσύ.
