Στο χωριό, το φθινόπωρο απλώνει απαλά τα χρώματά του πάνω στα φύλλα, ντύνοντας το μεγάλο δέντρο με αποχρώσεις χρυσού και κεχριμπαριού. Η υγρασία από τις πρόσφατες βροχές κρατιέται ακόμη στο χώμα, αφήνοντας στην ατμόσφαιρα εκείνο το γνώριμο άρωμα γης που ξυπνά μνήμες και εποχές.
Μπροστά στον παλιό τοίχο, το πράσινο τρακτέρ στέκεται έτοιμοπόλεμο, με τις ρόδες του ακόμα υγρές και λασπωμένες. Αν και τα χρόνια έχουν αφήσει πάνω του το σημάδι τους, παραμένει αγέρωχο, έτοιμο να ξαναμπεί στα χωράφια και να οργώσει τη γη που περιμένει υπομονετικά. Είναι κομμάτι της ζωής του τόπου· ένα πιστό εργαλείο που ξέρει να επιστρέφει στη δουλειά κάθε φορά που ο ουρανός καθαρίζει...
