Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Πάρη, τον δικό μας Πάρη !! ..να κάθεται για λίγο να ξεκουραστεί μετά από δουλειά στον κήπο. Δίπλα του υπάρχουν εργαλεία, ένα θαμνοκοπτικό και μια χλοοκοπτική μηχανή – σημάδια ότι έχει προηγηθεί αρκετή δουλειά. Ο Πάρης δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που δουλεύει με τα χέρια του· είναι ευρεσιτέχνης, του αρέσει να φτιάχνει, να σκέφτεται λύσεις και να βρίσκει τρόπους να βελτιώνει τα πράγματα γύρω του. Ακόμα και σε αυτή τη χαλαρή στιγμή, φαίνεται να έχει το νου του κάπου – ίσως σε κάποια ιδέα, κάποια νέα κατασκευή. Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που συνδυάζουν τη δουλειά με τη δημιουργικότητα, πάντα με απλότητα και μεράκι. "ΠΑΡΗΣ ΕΊΣΑΙ "...

  Κοντά στο χωριό, εκεί που η Εγνατία χαράζει τη σύγχρονη πορεία πάνω στα ίχνη του αρχαίου περάσματος, η φύση ξαναβρίσκει τη φωνή της. Μετά τις βροχές, όλα πρασίνισαν — λόφοι και κοιλάδες σμίγουν σε έναν καμβά ζωντανό. Παπαρούνες, σπαρμένες σαν μυστικά του χρόνου, φωτίζουν το λιβάδι με κόκκινες πινελιές. Κι ένα ρυάκι, ταπεινό αλλά ακούραστο, ψιθυρίζει ιστορίες σε όποιον σταθεί να αφουγκραστεί. Εκεί, η γη θυμάται, κι η ψυχή ανασαίνει. *κλικ στην εικόνα

  Ο μπάρμπα Ηλίας δεν σταματά ποτέ! Ακόμα μία μέρα γεμάτη μεράκι και δημιουργία για τον αγαπημένο μας μπάρμπα Ηλία, που συνεχίζει ακούραστος να μαστορεύει και να φροντίζει την αυλή του στη Ξηρολίμνη! Αυτή τη φορά, έβαλε πλώρη για κάτι διαφορετικό: έφτιαξε μια “πράσινη πέργκολα” στον φράχτη του, ανοίγοντας παράθυρα προς το χωριό – σαν μικρές κορνίζες μέσα στη φύση! Με το κλαδευτήρι στο χέρι, πάντα πρόθυμος και χαμογελαστός, ο μπάρμπας Ηλίας είναι το ζωντανό παράδειγμα πως η αγάπη για τον τόπο και η δημιουργικότητα δεν έχουν ηλικία. Στέλνουμε την αγάπη μας και στους συγγενείς και φίλους του στην Ελλάδα και στην Αυστραλία που περιμένουν πάντα νέα του – να ξέρετε, ο μπάρμπας Ηλίας είναι μια χαρά και… δεν κάθεται στιγμή! Δείτε τη φωτογραφία από την τελευταία του δημιουργία και στείλτε του έναν χαιρετισμό στα σχόλια! #Xirolimni #ΜπάρμπαΗλίας #ΑυλήΜεΘέα #Μαστορέματα #ΑγάπηΓιαΤοΧωριό #ΕλλάδαΑυστραλία #ΠαραδοσιακάΧέρια

  Μωβ ανασα στο βουνό της Ξηρολίμνης – Όταν το φασκόμηλο συναντά το ηλιοβασίλεμα Σε υψόμετρο 1300 μέτρων, εκεί όπου ο αέρας καθαρίζει νου και ψυχή, το φως της δύσης αγκαλιάζει τις πλαγιές του χωριού μας. Κάθε Ιούνιο, το φασκόμηλο ανθίζει ορμητικά, ντύνοντας τη γη με αποχρώσεις του μωβ και σκορπίζοντας το άρωμά του στον αέρα — ένα φυσικό λιβάνι που ευλογεί τον τόπο. Το ηλιοβασίλεμα εδώ δεν είναι απλώς το τέλος μιας μέρας· είναι τελετουργία. Ο ήλιος χαμηλώνει πίσω από τα βουνά, ενώ ο ουρανός βάφεται σε πορτοκαλί και ροζ, δημιουργώντας μια αλησμόνητη αντίθεση με τα μωβ λουλούδια. Είναι η ώρα που η φύση μιλά σιγανά, αλλά δυνατά. Αυτός ο τόπος δεν προσφέρεται μόνο για να τον επισ κεφτείς — προσφέρεται για να τον νιώσεις.

  Η κυρά Ευτυχία Στην είσοδο του χωριού, έξω από τον φούρνο που κάποτε μοσχοβολούσε το ψωμί της καρτερικής δουλειάς της , κάθεται πάντα στο ξύλινο παγκάκι εκείνη — η κυρά Ευτυχία. Μικροκαμωμένη, μα γεμάτη περηφάνια, με το μαύρο τσεμπέρι δεμένο σφιχτά και το βλέμμα της στραμμένο στο χτες, αλλά και στο αύριο. Μια φιγούρα γνώριμη, σχεδόν ιερή. Η εκκλησία απέναντι κουβαλά ακόμα τη φωνή του αγαπημένου της — του Παρασκευά , που στάθηκε επίτροπος για χρόνια, πιστός όχι μόνο στον Θεό, αλλά και σ’ εκείνη, μέχρι το τελευταίο του φως. Κι εκείνη, δεν τον ξέχασε ποτέ· τον κουβαλά μέσα της, στο βηματισμό της, στα πρωινά της χιλιόμετρα που γράφει ακόμα με πείσμα και χάρη. Γιατί η κυρά Ευτυχία δε λύγισε ποτέ. Ο χρόνος της μίλησε, αλλά δεν την νίκησε. Με τα αθλητικά της παπούτσια, σύμβολο δύναμης και ελευθερίας, συνεχίζει να περπατά – λες και με κάθε της βήμα κρατά ζωντανή μια ολόκληρη εποχή. Δεν έμαθε να κάθεται – μόνο να στέκεται και να προχωρά. Στο σώμα της ζουν οι αναμνήσεις, μα στην ψυχή της α...

 

  Ξηρολιμνη δεκαετία του '50 ο ταχυδρόμος με ποδήλατο έξω απο το παλιό Δημοτικό σχολείο! Στο φτερούγισμα του ταχυδρομικού ποδηλάτου, τα παιδιά έτρεχαν στο καφενείο, οι παππούδες άφηναν το ραδιόφωνο και οι γυναίκες ξεμύτιζαν απ’ τις αυλές. Ο ερχομός του  ταχυδρόμου  ήταν  γεγονός . Στο καφενείο την ημέρα που θα ερχόταν ήταν έτοιμο απο ώρα ένα τραπεζάκι με μία μόνο καρέκλα απέναντι από τους κατοίκους του χωριού, όπου καθόταν ο ταχυδρόμος.. Και αφού έβγαζε το δέμα με τα γράμματα, φώναζε τα ονόματα με καθαρή και δυνατή φωνή. Ήταν οι αγγελιαφόροι, μετέφεραν καλά ή δυσάρεστα μαντάτα από τους ξενιτεμένους. Έτσι για να ενώσουν με μια αόρατη κλωστή, φίλους και συγγενείς ή για να ανοίξουν αλληλογραφία και να γνωρίσουν καινούργιους ανθρώπους, από άλλους τόπους με τα καρτ ποστάλ της εποχής. Άλλοτε ένα γράμμα από τον γιο στη Γερμανία, άλλοτε ένα χαρτί του στρατού, ένα τηλεγράφημα, ή ένα περιοδικό με νέα απ’ την πρωτεύουσα. Για κάποιους, το γράμμα ήτανε  το μοναδικό καλό νέο ...

   Ημιτελής σιδηροδρομική γραμμή Καλαμπάκα – Κοζάνη Η ιδέα ξεκίνησε από τις αρχές του 20ού αιώνα με στόχο να συνδέσει τη Δυτική Θεσσαλία με τη Δυτική Μακεδονία. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1925, αλλά σταμάτησαν πολλές φορές λόγω οικονομικών δυσκολιών, πολέμων και τεχνικών προβλημάτων. Μέχρι τη δεκαετία του ’50 είχαν χτιστεί αρκετοί σταθμοί, μεταξύ αυτών και της Ξηρολίμνης, όμως οι γραμμές δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Έτσι, τα πέτρινα αυτά κτήρια έμειναν “σιωπηλά μνημεία” μιας μεγάλης αλλά ανεκπλήρωτης προσπάθειας ανάπτυξης. Με την κατασκευή της  Εγνατίας Οδού , πολλά από αυτά (οπως της φωτογραφίας) είτε γκρεμίστηκαν είτε αποκόπηκαν από το φυσικό τους περιβάλλον. Το κτίριο είναι χτισμένο με όμορφες λαξευμένες πέτρες και στην πρόσοψη φαίνεται ακόμα η επιγραφή  "ΞΗΡΟΛΙΜΝΗ"  Για τη φωτογραφία φωτο:Nίκος Τσιμπούλης Το μισοερειπωμένο κτίριο, με τις λαξευμένες πέτρες, στεκόταν μέχρι της αρχες της δεκαετίας του 90, σαν μάρτυρας του χρόνου και των χαμένων ονείρων. Η φύση έχει αρ...